Geert Jurrie, Paulien en Bettina haalden me donderdagochtend heeeel vroeg van het vliegveld: zo leuk om ze weer te zien en te spreken! Het is leuk om wat te vertellen. Al komen de verhalen in flarden, want ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Tegelijk is het ook wel gek om weer thuis te zijn: dat ik ineens weer alleen over straat mag, dat alles zo geordend en georganiseerd is. Alsof ik nu even hier ben en zo meteen weer aan het werk ga in Liberia: ik had nog wel wat langer willen blijven. Gelukkig schijnt de zon...
Het was ook heel gek om weg te gaan; vertalers en collega’s die je bedanken. Raar om me te realiseren dat ik de meeste mensen nooit meer zie. De laatste dagen stonden in het teken van afscheid nemen: m’n laatste shift gewerkt, van m’n laatste zonsondergang genoten, m’n laatste taxi genomen.
De laatste dagen waren erg internationaal en gevarieerd. Ik heb vorig weekend en maandag en dinsdag gewerkt en ik had patiënten uit Zimbabwe, uit Guinee en uit Sierra Leone. Van 5 maanden oud tot 70 jaar.Peter (16 maanden, gespleten lip) is dinsdag met z’n moeder weer naar Sierra Leone vertrokken. Alle uitleg gegeven: hoe maak je schoon water en wat zijn de tekenen van infectie? En nu maar hopen dat ze alles begrepen heeft:-). Ze kan het me in ieder geval goed vertellen: “First wash your han’. Then boil 1 bowl of wate’ for 10 minutes. Pu’1 teaspoo’ of sal’ in it. Cove’ it and when i’s col’, you use it.”
Bij Blessing (het meisje met Noma) moet het verband van haar been één keer per dag verwisseld worden: drama... Nog voordat je haar aanraakt, schreeuwt ze het al uit. Het gevolg is dat iedereen zich ermee gaat bemoeien: haar aunt, de caregivers aan de overkant, de patiënt die naast haar ligt. De een praat nog harder dan de ander, waardoor het dramatisch gehalte toeneemt... Gelukkig is het de laatste dagen wat beter gegaan.
Ik dacht dat Blessing een enorm volume had. Maar vorige week zondag werd Kadiatu opgenomen: een meisje met een gespleten verhemelte. Toevallig had ze de week ervoor ook haar duim tussen de deur had gekregen. Haar nagel was eraf en dat is best pijnlijk. Er zat sinds een dag of 5 een gaasje op de wond en die zat dus behoorlijk vast. We mochten niet aan haar duim komen en dat is best lastig als je het gaasje moet verwijderen... Eerst geweekt, maar daarna toch wat moeten trekken. Gillen!! Echt ongelooflijk. Volgens mij ben ik een paar hoge tonen in m’n gehoor kwijt... :-)
Maar goed, wel heel erg genoten van m’n laatste werkdagen. Naast werken heb ik ook nog JFK-hospital bezocht voor een ‘tour’, alvast Koninginnedag gevierd met de Nederlanders, m’n tas ingepakt en een exitgesprek met m’n departmenthead gehad. Langs de bank, de purser, de post, de bibliotheek, de IS en de receptie geweest om allerlei dingen af te ronden en handtekeningen te verzamelen.
Nog een afscheidsetentje en een rondleiding door de machinekamer. Kortom, het waren hele volle dagen.
Woensdag ben ik naar het vliegveld gebracht; chaotisch inchecken en maar hopen dat je koffer ook in goede vliegtuig komt. In de stromende regen met een bus naar het vliegtuig gereden en ingestapt. Het is stil in het vliegtuig en ik realiseer me ineens dat ik echt vertrek... 
En nu dus weer terug. Ik heb een bijzondere tijd gehad, ik kijk met plezier terug en laat af en toe een traan, want ik mis het ook wel... 
Al met al neemt het best wat tijd in beslag en na een uur of 3 gaan we naar het huis van Doris en Jacob en hun kinderen. Ze is al om 5.00 opgestaan om eten voor ons klaar te maken! De keuken ziet er ook wat anders uit als bij ons. Er is geen stromend water en elektriciteit en er wordt op een soort barbecue gekookt. 
Er wordt wat vuur gemaakt en we krijgen onze eerste Afrikaanse kookles. 
Blessing is een vrolijk meisje en ik denk niet dat ze weet hoe ze er nu uit ziet: haar moeder wil niet dat ze in de spiegel kijkt... Op de wond op haar been hebben ze een stuk huid getransplanteerd en in haar hals wordt nu extra huid ‘gekweekt’ om straks te kunnen gebruiken om haar lippen te reconstrueren. Alles bij elkaar zal het wel een aantal maanden en een aantal operaties duren.
Ook van Doris, een van de vertalers. Erg attent! Bij deze wil ik jullie ook bedanken voor alle mailtjes, ecards en berichtjes op m'n blog!!!
Helemaal verhit komen we na ongeveer een uurtje bezweet aan. Heerlijk een dagje relaxen!
Op de terugweg nog even een pet gehaald op de markt en even bij de UNMILshop geweest en dan is het alweer tegen vijven. Snel opfrissen en daarna op zoek naar een taxi: we gaan met z'n vijvennaar de stad! Heerlijk pizza gegeten bij Palmhotel, erg gezellig. Het restaurant is op de bovenste etage en je hebt vandaar een mooi overzicht over de Broadstreet, de hoofdstraat. Het getoeter en de claxons hoor je op een gegeven moment niet meer...
De auto op de trein gereden en na tanken, locomotief wisselen en heen en weer rijden (ik weet echt niet wat ze allemaal nog moesten doen), vertrekken we een dik uur later :-) Samen met een aanhanger zijn wij de enige passagiers... Bij ieder dorpje, gehuchtje of hutje komen de kinderen er joelend en zwaaiend aanrennen, erg grappig zo enthousiast!
.JPG){kind=spacer}
Ik kan me goed voorstellen dat we in het dorp door een Duitse engineer worden aangesproken of we een goede vriend van hem kunnen helpen. Ze kunnen hier gewoon niet alles behandelen. Als ik zijn verhaal hoor dan lijkt het meer een intern probleem (niet te verhelpen met een operatie...), maar we zullen kijken of we op het schip iets kunnen doen.
Een aardig eindje rijden, eerst over de geasfalteerde weg, en daarna over een rode hobbelweg. Een mooie omgeving! 
In de dienst wordt ook afscheid genomen van een Nederlands stel (ook van Mercy Ships) en daarom is er na de dienst eten voor iedereen! Mijn eerste echte Afrikaanse eten en dat valt tot nu toe gelukkig goed. De vissekop en een ondefinieerbaar stukje vlees hebben we genereus aan een paar kinderen gegeven :-)
